Tam his denizinde boğulmaya hazırlanırken, aşkın romantizmini tıraşlayıp Paris banliyösünün gökdelenlerinden bizi aşağıya atarak sarsan aşk sarmalı kıssası Jacques Audiard’ dan geldi bu hafta.
Karşı cinsle derin bağ kurma ve kalıcı his yaşayabilme yeteneğini kaybedenlerin bunalımlı, şehvetli, derin, müphem ve melankolik halini sinemaya en güzel aktaran sinemalardan birini izledim bu hafta… Paris’in 13. bölgesinde yer alan kozmopolit, gri ve flu keşmekeşini sinemaya dekor yapan Aurdiard, sinemanın karakterlerini de sarı, siyah ve beyaz ırklardan seçerek dekora hizmet ediyor; fakat birinci giriş sekansının akabinde büsbütün siyah ve beyaz tonaja döndürdüğü kamerası ile Les Olympiades mahallesinde her karakteri eşitliyor.
Les Olympiades, 70′ lerin başında kentsel dönüşüm projesi kapsamında inşa edilen gri ve soğuk görünümlü binaların olduğu; daha çok da Afrika ve Asya kökenlilerin yaşadığı bir yer olarak biliniyor. Sinemanın yepyeni ismi esasen ”Les Olympiades”. Farklılıkların yaşandığı yerde farklıların kıssasını anlatmaya soyunan sinemanın senaryosunu Audiard ile birlikte Céline Sciamma ve Léa Mysius’ün yazmış. Cannes’da Altın Palmiye için yarışan sinema temel olarak Amerikalı karikatürist Adrian Tomine’nin “Killing and Dying” koleksiyonundaki üç kıssanın harmanı.
Yönetmen Jacques Audiard Paris doğumlu safkan bir Fransız. Senaristlik mesleğine 1980’lerde Réveillon chez Bob! Ve Mortelle randonnée, Baxter, Fréquence Meurtre ve Saxo üzere sinemalarla başlamış. 1974′ den bu yana etkin olan direktör, 2005 yılında “The Beat That My Heart Skipped” ve 2010’da da “Peygamber Efendisi” için BAFTA ve Cesar mükafatını kazanıp, Cannes Sinema Şenliği’nde Grand Prix’i kucaklamış. Açıkçası kamerasının ardına her geçişi ödül manasına gelen biri.
ÇAĞDAŞ VE YORUCU DÜNYADA GÜYA TAHİR VE ZÜHRE Yİ BULMA ÇABASI
Duyguların gelip süreksiz, aşkın yakıcı, münasebetlerde de samimiyetin kayıp olduğu çağdaş dünyada köşe kapmaca oynayan 3 gencin, daha sonra münasebete dördüncü sacayağını ekleyerek tamamladığı puzzle üzerinden bir arayış kıssası Paris 13. Bölge…
Çin kökenli bir Fransız olan Emilie (Lucie Zhang), 13. bölge ismi verilen o gri binalardan birinde yaşamaktadır. Büyükannesine ilişkin olan apartman dairesinde maddi ve manevi badirelerle boğuşmakta ve aşktan anladığı ” Bu gece seviş, yarın sabah ayrıl” formülü ile sonlu bir hayatı sürdürmektedir. Davet çizgisinde operatör olarak çalışırken yaşadığı aksilik sonucu kovulur. Kirayı paylaşması için kendine bulduğu konut arkadaşı da, siyahi bir öğretmen olan Camille’ dir. Camille doktorasını almayı başına koymuş, bir yandan da para kazanmak zorunda olan genç bir adamdır.
Camille taşındığı gün Emilie ile yatar. Emilie cinsellik ve aşkın ayrımı konusunda başı net olan biri üzere görünse de Camille’e âşık olur. Bu hisle baş edemeyince Camille’ i huzursuz etmeye başlar. Hislerin karşılıklı örtüşmemesinin verdiği gerginlik Camille’nin meskene öğretmen arkadaşını getirmesi ve Emilie’nin de onların sevişmesini görmesi ile uygunca tırmanır ve Camille konuttan ayrılır.
Filmin ikinci kısmında hayatımıza giren bir öteki karakter beyaz bir bayan olan Nora’ dır. Nora 33 yaşında ve yarım bıraktığı hukuk fakültesini tamamlamak için gecikmiş bir öğrenci olarak Bordeaux kentinden Paris’e taşınmıştır bir genç bayandır; heyecanlıdır, tutkuludur ve 13. bölgenin tutku sarmalına dahil olacağından habersizdir.
Siyah beyaz sinemanın kadrajından yansıyan tek renkli ve evvel yan karakter olarak hayatlarına gireceğini iddia ettiğimiz kahraman Amber Sweet ise, kıssanın dördüncü sacayağı olarak eklemleniyor sinemaya. Amber para karşılığı seks yapan sanal bir karakter ve bir eskorttur. İşin garip tarafı Nora ile inanılmaz bir benzerlik taşımaktadırlar. Bir gece eğlenmek için bara giden ve sarı peruk takan Nora, tekrar sarı peruğu ile tanınan Amber ile karıştırılınca bu büyük benzerliğin ve tesadüfün kurbanı olur. Okuldaki tüm erkekler tarafından Amber’ in Nora olduğu konuşulmaya başlar ve iğrenç acımasız bir tacizin kurbanı olan Nora okuldan tekrar ayrılır. Gayrimenkul uzmanı olarak amcasının yanında geçmişte edindiği deneyimlerini kullanarak iş aramaya koyulur ve yolu Camille ile bir emlakçıda kesişir. Birlikte çalışmaya başlarlar; ancak Camille genç bayana âşık olur. Nora ise gerçek Amber Heart’ı bulma uğraşındadır. Sanaldan tanıştığı Amber ile arkadaş olur.
Emilie garson olarak çalışmaya başlamış ve hayatını değiştirmek için efor sarf ederken ortada Camille ile telefonlaşmaya devam eder.
Dörtlü bağlantı sarmalı ve farklı yerlerde tekrar kesişen yollar, unutulmayan aşklar, reddedilişler, sil baştanlar, makas değiştirenler ve keşmekeş içinde tutunmaya çalışanlar Paris 13. bölge ile eşgüdümlü ve onun ruhuna çok uygun işler. Dahası, siyah beyaz kadrajlar gençlerin kalbinden çıplak vücutlarına yanlışsız zoom yapıp dolaştıkça sinemanın sizi nerelere götürebileceğini kestiremiyorsunuz. Üstelik büyük annesini kaybeden Emilie, hem annesiz hem de kekeme kız kardeşi ile büyüyen Camille, amcası ile yatmış olan Nora, aslında değişik bir karakter olan Amber ortasındaki aşk ve cinsellik trafiği ağırlaştıkça iris efekti ve bölünen ekranlar sineması katmanlara ayırıyor.
Daha evvel MUBİ’ de gösterime giren ve tekrar vizyonları süsleyen Paris 13. Bölge izlenmeyi ve alkışı çokça hak eden bir sinema; lakin finali ile beklentileri boşa çıkarıp aykırı köşe yapıyor. Genç vücutlar dilek ettikleri aşk ve tutkuyu bulabiliyor mu? Bunun için sineması izlemek gerek.
Bu haftanın en güzeli olduğunu söyleyip yeterli seyirler dilemeden evvel Audiard’ ın sineması çekmeye başladığı tarihte, Fransa’da ırkçı ve anti göçmen siyasetleri ile tanınan Le Penn’ in Cumhurbaşkanlığına aday olduğunu açıklaması ve bu sinemadan hiç hoşlanmayacak olma ihtimali bile sineması ilgi cazip kılıyor.
İyi seyirler…
Özlem KALKAN