Fehmi Koru*
Dün bir hain el, Konya’da, şifa dağıtma mesleği mensubu bir hekimi katletti.
Sizin hiç yakınınız bir tabip silahlı akına uğradı mı?
Eminim, Konya’da hastanedeki odasında silahlı atağa uğrayan Dr. Ekrem Karakaya olayını işittiğinizde bir yakınınızı kaybetmiş üzere üzülmüşsünüzdür.
Benim ise kendime çok yakın hissettiğim bir hekim dostum, kanser tedavisi gören bir hastası öldü diye, silahlı taarruza uğratılmıştı; üzerinden yıllar geçtiği halde o taarruzun izlerini bugün bile taşıyor.
Google’da ‘Dr. Necati Yenice’ ismini araştırın, İstanbul’da 2007 yılında uğradığı taarruz sonrası memleketi Şanlıurfa’daki Harran Üniversitesi’ne giden ve orada hala ‘Prof.’ olarak şifa dağıtmaya devam eden tabip dostumla ilgili haberlerle karşılaşacaksınız.
AA’nın ‘‘Refakatçinin felç bıraktığı hekim şifa dağıtmaya devam ediyor’’ başlığıyla verdiği haber bunlardan biri.
İnsanın yaşı ilerledikçe sıhhat meseleleriyle müsabaka ihtimali artıyor ve yolu hastanelere eskisinden daha fazla düşüyor. Sıhhat işçisinin ne derece özverili çalıştığını yakından gözleme fırsatı doğuyor.
Yalnızca parayla bakılan özel hastanelerden kelam etmiyorum.
Birkaç yıl evvel yürümemi zorlaştıran şikayetlerim üzerine geçirdiğim ameliyatı, sonradan devasa bir kent hastanesi içerisinde varlığı sona erdirilen Ankara Atatürk Hastanesi’nde oldum. Devlet hastanesinde. Ameliyat öncesi ve sonrasında orada geçirdiğim günlerden ve sıhhatime kavuşmamı sağlayan tıbbi müdahaleden edindiğim izlenim harikulâde olumludur.
Geçen yıl farklı bir şikayetim üzerine gittiğim bir vakıf üniversitesi –Bezmialem– hastanesinde anjiyoda tek damarda değerli oranda daralma görülünce kalbime stent takıldı; oradan da tabiplere ve sıhhat çalışanına hayranlık ve minnet hisleriyle ayrıldım.
İlk ameliyatımdan kısa müddet sonra, ülkemizin güçlü bir iş insanıyla yemek sofrasında buluştuğumda, benzeri şikayetle gittiği tabibinden ‘‘Tek deva ameliyat’’ teşhisi çıkınca soluğu daha düzgün bakılacağını düşündüğü yabancı bir ülkede aldığına dair kıssasını ondan şaşkınlıkla dinlemiştim.
Ameliyatı birincisinde başarısız olunca ikinci defa tekrarlanmış, akabinde hashane virüsü kaptığı ortaya çıkmış.
Tedavi gördüğü halde iyileşemeyen, ameliyat masasında yahut çabucak sonrasında hayatını kaybeden yakınlarım olmadı mı? Oldu elbette. Lakin hiçbirinde ne benim ne de ailemin başka bireylerinin aklından sonuç yüzünden tabipleri suçlamak geçmedi.
Dr. Necati Yenice’yi hastane koridorunda vuran, Dr. Ekrem Karakaya’yı revirde öldüren hasta refakatçileri kime neyi ispatlamış oldular?
Konya’da hastanede cinayet işleyen cani akabinde kendisini de öldürmeye kalkıştığında, onu hayata döndürme gayreti göstermek tekrar tabiplere düşmüş…
Böyle bir meslek doktorluk.
Reklam
İnsanları -kim olursa olsunlar- yaşatma mesleği…
Dün akşam bir dost meclisinde, bir tabip çiftle, Konya’da bir meslektaşlarının hayatını kaybettiği feci olayla ilgili sohbet ederken, hekimlerden erkek olanı yanımızdan erken ayrılmak için müsaade istediğinde yeni garip merakını öğrendik: Boks dersleri almaktaymış…
Kayıt yaptırmak için gittiğinde, kendisine yönelik birinci sorunun ‘‘Doktor musunuz?’’ olmasını hiç şaşırtan bulmamış. Vazife yaptığı hastaneden birkaç hekim daha tıpkı boks kursuna devam etmekteymiş zira.
Akıl alır üzere değil.
İyi eğitim almış genç insanların yabancı ülkelere gittikleri bir sır değil. 2020 yılında 947, geçen yıl da tam 1405 tabip yurtdışına gitmek için Türk Tabipleri Birliği’nden (TTB) ‘iyi hal’ kağıdı almıştı. Bu yıl sayının daha da arttığı düşünülüyor.
En tercih edilen ülke, Almanya. Genç hekimlerin harıl harıl Almanca öğrenme gayreti içinde olduğunu duyuyorum. TTB’den alınan ‘iyi hal’ kağıdı yanında, Almanların hekimlerimizden tek talebi, lisanlarını konuşabilmeleri…
ABD ve İngiltere yabancı ülkelerden gelen hekimlere daha evvel uyguladıkları sert önlemleri, Türkiye kelam konusu olduğunda, yumuşatmış görünüyor; onlar da Türkiye’de yetişmiş tabiplerin kıymetinin bilincindeler…
Neden gidiyor bu uygun yetişmiş beşerler?
‘‘Giden gitsin, biz yeni mezunlarla da yönetim ederiz’’ anlayışının dışa vurduğu hürmet eksikliği birinci sebep.
İkinci sebep de, hasta yakınlarından hekimlere yönelik akın haberlerinin düzgünce sıklaşması…
RTÜK dünkü hekim cinayetine yayın yasağı koydu, muhtemelen öteki taarruz haberlerinin duyulmaması için de gayretler gösterilmiştir; lakin hekimler meslektaşlarının başına her gelen olayı kendilerine özel kanallardan anında öğreniyorlar.
Öğreniyor ve öfkeleniyorlar.
Aslına bakılırsa ben de öfkeleniyorum.
Yalnızca yakını öldü diye hekimin hayatıyla oynamaya kalkan, şifa dağıtma mesleği sahibine el kaldırabilen insanlara değil, neredeyse her gün tekrarlanan bu feci olayların önlenmesi için kılını kıpırdatmayanlara da…
Meclis’e getirilen sıhhat işçisine hücumları tedbire emelli yasa tekliflerinin görüşülmesinin bile engellenmesine…
Bir vakitler -hiç değilse benim kuşağıma kadar- en prestijli meslek olarak bilinen, öğrencilerin tercih ettikleri meslekler listesinin her vakit birinci sırasında yer almasına alıştığımız, herkesin önlerinde hürmetin azamisini gösterme uğraşına girdiği tıp alanına ve alanın insanları olan hekimlere toplumda ve idare kademelerinde hor görüldüklerini hissettirecek bir havanın geçerli hale gelmesine…
Unutmayalım: Sıhhat çalışanına, hekimlere kalkan el hepimizin hayatına kast etmiş demektir.
[Haberlere göz atarken, Prof. Necati Yenice’nin birkaç gün evvel üniversitesi hastanesinde asansör içerisinde kalp krizi geçirdiğini öğrendim. Kendisine Allah’tan acil şifalar diliyorum.]
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.