Erdoğan, iktidar da kalmak için onu yapar bunu yapar. İktidardan giderse dönmek için şu yolu izler, bu yolu tercih eder üzere doğmamış çocuğu bir epey don biçtik!
Biçtik de senaryoların gerçeklik tarafı var. Hiçbiri uydurma değil, hepsinin ayakları yere basıyor. Siyasetle uğraşanların ortak görüşü şu: Erdoğan şapkadan tavşan çıkarsa bile Rusya’ dan Türki cumhuriyetlerinden, Arap ülkelerinden milyar dolarlar bulsa bile yüzde 50’yi geçmesi çok zor…
Tabi hile hurda olmazsa!
Bazı siyaset bilimciler seçimi kaybetse de AKP yaşar, AKP gücünü korur, argümanını sürdürür tezinde, tıpkı kanı da değilim.
Hemen şu notu düşeyim Erdoğan’ı farklı tutuyorum. Erdoğan bir biçimde tutunabilir lakin AKP siyasi ömrünü tamamladı.
Tıp lisanında buna agoni diyorlar…
Ölüme giderken el ayak soğumasının başlaması. Geri dönülmez yola girilmesi. Hayatla vefat ortasındaki kritik süreç.
AKP agoni sürecine girdi.
AKP yöneticileri son vakitlerde fikir üretemiyorlar, halkın ortasına çıkamıyorlar, ülkenin içinde bulunduğu durumla övünemiyorlar, bırakın övünmeyi savunamıyorlar bile…
AKP’nin bu duruma düşmesinde Erdoğan’ın şahsî tercihi yahut kaprisiyle yaşanan büyük başarısızlıklar var…
Dış siyasetteki kararların esasen elle tutulur tarafı yok. Tel tel dökülüyor.
En son Suriye sıkıntısı patladı…
Masaya oturmak istiyorlar.
İsrail’le Suudilerle, BAE’yle niçin sert hengameler ettik, neden barıştık?
Cevabını bilen var mı?
Avrupa ile bağlar limoni, ABD ile buz gibi…
Dış siyaset başarısızlıklarla dolu patika yolda ilerlemeye çalışıyor…
Ya iç politika!..
Ekonomi desen iflas noktasında. Ülke temerrütte düştü düşecek. Uçan kuştan dolar dilenir haline geldik. Halk bir yılda varını ağırı kaybetti. Orta sınıf kalmadı. Orta sınıf fakir sınıf oldu…
Başka…
Kürt açılımı yaptılar başarısızlıkla sonuçlandı.
Alevi açılımı; başarısız…
Roman açılımı; başarısız.
Bu sebeple AKP raf ömrünü tamamladı agoni devrine girdi diyorum…
AKP’nin üst seviye idaresi İbni Haldun’u sever. Erdoğan da sever. İbni Haldun devletlerin ömründe beş etap olduğunu söyler.
Ve der ki:
1. Kuruluş Devresi: Grupta canlılık ve aktiflik en üst seviyededir. Şimdi klasik alışkanlıklarını yitirmemiş, mütevazi ve kanaatkardır. Siyasi önder şimdi kendisini vatandaşlarından başka tutmaz.
2. Otorite Devresi: İktidarı elinde tutan önder kendi kümesi üzerinde otoritesini tesis eder, mülkü ve nimetlerini kendisi için istemeye başlar. Kümede rakip olacak ileri gelenler idareden uzaklaştırılır, kendine bağlı itaatkâr bireyler idareye gelir.
3. Rahatlık Devresi: İktidarın meyveleri toplanır, servet genişletilir, şan ve şöhret ön plana geçer, kendini ölümsüzleştirecek eserler meydana getirilir. Siyasi önderin hem kendi kümesini hem de öbür kümeleri tam egemenlik altına aldığı devirdir.
4. Taklit Devresi:
5. Savurganlık Devresi: Siyasi iktidar, atalarından kalan mirası dilek ve hevesine nazaran israf etmeye ve savurganlık yapmaya başlar. Devlet idaresine ehliyetsiz bireyler geçirilir. Devletin çözülme süreci başlar. Ordusunun ve memurunun masraflarını karşılayamaz hale gelir ve yıkılır.
AKP’ye olağan siyasi parti olarak bakmayın. Türkiye parti/devlet sistemiyle yönetim ediliyor.
Soruyorum; AKP parti devleti İbni Haldun’un listesinde kaçıncı aşamada!
Şuna da dikkatinizi çekmek isterim. Başarısızlıkların ötesinde AKP’yi bu duruma sokan şahsen Erdoğan.
Kurumsallaştırmadı. Kurucu takımları tasviye etti; AKP’yi Erdoğan partisine dönüştürdü.
Kendini partinin önüne koydu.
Siyasal tarihimizden bunun örnekleri çok. Başkan partileri ve ekseriyetle merkez sağ ve İslamcı partilerde görülür. Önder her şeydir. Babadır, otoritedir, karşı gelinmez, itaat edilir, son kelamı o söyler, tartışılmaz, her dediği doğrudur, gerçek olmasa bile hakikat kabul edilmelidir.
Popüler örnekler…
Demirel gitti; DYP bitti…
Özal gitti; ANAP bitti…
Ecevit gitti DSP bitti…
DSP nasıl Ecevit’i sevenler kulübüne dönüştüyse AKP de Erdoğan’ı sevenler cemiyetine dönüşecek. Kaçınılmaz son bu.
O vakit soru şu: AKP sonrası ne olacak?